Strona:Karol May - Old Surehand 03.djvu/257

—  235  —

 Ogier leżał na ziemi ze związane mi nogami i koszem na pysku. Oczy krwią mu nabiegły z wściekłości i z wysiłku, każda żyła napęczniała, jakby miała pęknąć za chwilę, a z kosza spadała piana wielkiemi płatami.
 — Do kroćset! To jest wprost grzech! — zawołał Helmers.
 — Poradźcie co na to, sennorze! — rzekł wakero, wzruszając ramionami.
 — To jest dręczenie zwierząt! Na to nie powinno się pozwalać! W ten sposób możnaby najszlachetniejszego konia zniszczyć!
 W uniesieniu rozsierdził się Helmers naprawdę. Wtem nadjechał Arbellez z dziewczętami.
 — Co się tam stało, sennorze Helmersie, żeście wpadli w taki gniew? — zapytał.
 — Chcecie zabić tego ogiera! — odrzekł.
 — Jeśli nie będzie posłuszny.
 — Możnaby go nauczyć uległości, ale nie w ten sposób.
 — Próbowaliśmy już wszystkiego. Nic nie pomogło.
 — Dajcie mu na grzbiet dzielnego jeźdźca!
 — Także nic nie wskóramy!
 — Śmiem wątpić. Czy pozwolicie, żebym ja spróbował?
 — Nie.
 Helmers spojrzał nań ze zdziwieniem.
 — Czemu nie? — spytał.
 — Bo zbyt cenię wasze życie.
 — Pshaw! Wolę zginąć, niż dłużej na to patrzeć. Dobry koniarz tego nie wytrzyma. Czy mogę zatem przejechać się na tym karym? Proszę o to, sennorze.
 Na to zbliżyła się Ema zaniepokojona.
 — Ojcze, nie pozwól mu! — prosiła trwożliwie. — Kary zbyt niebezpieczny.
 Helmers zaś zapytał ją poważnie:
 — Sennora nienawidzi mnie?