Strona:Karol May - Old Surehand 03.djvu/260

—  238  —

 — Nie, sennorze. On nie mógłby zrobić tego lepiej, tylko tak samo.
 — Jak to? Nie rozumiem tych słów.
 — Sennor Helmers, to Itintika.
 — Co? — zawołał Arbellez. — On Grot Piorunowy?
 — Tak. Spytajcie wodza Apaczów!
 Arbellez zwrócił na wymienionego pytające spojrzenie.
 — Tak, to on — rzekł Indyanin poprostu.
 — Gdybym był wiedział, byłbym się tak nie obawiał — oświadczył hacyendero. — Naprawdę zdawało mi się, że sam siedzę na koniu.
 Wszyscy pełni oczekiwania stali ciągle na tem samem miejscu. Po upływie kwadransa powrócił Helmers. Kary był tak zmęczony, że z nóg leciał, a jeździec siedział na nim rzeźki i uśmiechnięty. Ema wyjechała naprzeciw niego.
 — Sennorze, dziękuję wam! — rzekła.
 Inny byłby zapytał: „za co?“ On jednak zrozumiał ją i uśmiechnął się do niej uszczęśliwiony.
 — No, sennorze Arbellez — zapytał Helmers — czy istotnie tylko Itintika mógłby tego dokonać?
 — Oczywiście!
 — Mnie się zdaje, że możemy się obejść bez niego, bo ja to także potrafię.
 — Bo sam pan nim jesteś.
 — Ach! To moja tajemnica zdradzona! — roześmiał się.
 — Skończyło się incognito księcia sawanny — dodała Ema.
 Ze wszystkich stron darzono go głośnym podziwem, on zaś bronił się, mówiąc:
 — Moje zadanie jeszcze nie skończone. Sennorze, czy mogę wam towarzyszyć?
 — A koń nie jest zbytnio znużony?
 — Musi jechać, bo ja tak chcę!
 — W takim razie jedźmy!