Strona:Karol May - Old Surehand 03.djvu/268

—  246  —

 — Nie, ja nie grożę, tylko działam!
 Kapitan powiedział to głosem zimnym i obojętnym, lecz błyskawicznie wyrwał pistolet z za pasa i wypalił. Huknął strzał, a zuchwały opozycyonista padł na ziemię z roztrzaskaną głową.
 — Tak się karze nieposłuszeństwo. Weźcie go na bok!
 Po tych słowach zaczął kapitan z zimną krwią nabijać pistolet.
 Powstał nieznaczny pomruk niezadowolenia, lecz ucichł natychmiast, skoro tylko kapitan podniósł głowę.
 — Kto mruczy? — spytał. — Mam jeszcze więcej kul. Coby to było, gdyby ustało posłuszeństwo! Hrabia Rodriganda płaci każdemu z nas dziennie złotówkę. Czy to nie dość? Każe nam wprawdzie czekać teraz, ale postara się też o robotę dla nas, gdyż takiej sumy nawet hrabia nie daje za darmo!
 Ludzie uspokoili się, a zabitego uprzątnęli. Po spożyciu reszty mięsa postawili straż i owinęli się kocami.
 Już sen zaczął był ich morzyć, kiedy nagle usłyszeli tętent kopyt końskich. Podnieśli się natychmiast z pierwotnej postawy, bo zbliżał się jakiś jeździec.
 — Kto tam? — spytała straż.
 — Swój! — brzmiała odpowiedź.
 — Może przejść.
 Przybyły oddał konia straży i przyszedł bliżej. Był to hrabia Alfonzo de Rodriganda, Usiadł obok kapitana, wyjął tytoń i skręcił sobie „cigarittę“. Ludzie przypatrywali mu się w milczeniu. Kiedy jednak zapalił papierosa i dalej nic nie mówił, spytał go kapitan:
 — Czy przynosicie nam nareszcie jaką robotę, don Rodriganda?
 — Tak.
 — Jaką? Zrobimy wszystko, byleby nam dobrze zapłacono.
 Wskazał przytem wymownym giestem na sztylet. Hrabia potrząsnął głową i odpowiedział: