Strona:Karol May - Old Surehand 03.djvu/274

—  252  —

 — Masz, Karjo! — rzekł, podając jej pismo — A teraz ty słowa dotrzymaj!
 — Owszem, słuchaj!
 — Gdzie więc jest skarb ukryty?
 — Czy znasz górę El Reparo?
 — Znam. Leży o cztery godziny drogi na zachód.
 — Wygląda jak wydłużony, wysoki, wał ziemny.
 — Słusznie.
 — Z niej wypływają trzy strumyki na dolinę. Środkowy jest dla ciebie ważny. Nie wytryska on z małego źródła, lecz wypływa odrazu pełno i szeroko z ziemi. Gdy wstąpisz do wody i, schyliwszy się, wejdziesz tam, gdzie potok z góry wypływa, będziesz miał przed sobą jaskinię.
 — Ach! To byłoby bardzo proste!
 — Bardzo proste!
 — Czy trzeba światła?
 — Znajdziesz pochodnie na lewo od wejścia.
 — Czy to wszystko, co miałaś mi powiedzieć?
 — Wszystko.
 — I skarb jest jeszcze tam rzeczywiście nietknięty?
 — Nietknięty!
 — Dzięki ci, moje dziecko! Jesteś moją narzeczoną, a wkrótce zostaniesz żoną. Ale teraz idź! Mogliby nas tu zaskoczyć!
 Indyanka schowała dokument i odeszła. Poniosła ofiarę, która jej strasznie na duszy ciężyła.
 Tymczasem Serce Niedźwiedzie złowił sobie jednego z półdzikich koni w hacyendzie i wyruszył na przejażdżkę. Ponieważ miał dużo czasu, przeto nie obrał z powrotem drogi najkrótszej i najwygodniejszej, lecz jechał przez doliny, parowy i ostępy, o ile mu leżały na drodze. Nagle, kiedy zjeżdżał w jedno z zagłębień, usłyszał głosy sprzeczających się ludzi. Zaraz potem huknął strzał, a po nim nastąpił okrzyk.
 Coś takiego wygląda zawsze podejrzanie, zwłaszcza dla ostrożnego Indyanina. Zsiadł z konia, przywiązał go, wziął do rąk strzelbę i zaczął skradać się