Strona:Karol May - Old Surehand 03.djvu/278

—  256  —

— zawołała Indyanka. — Hrabia jest kłamca, zdrajca i chce ukraść skarb królewski. Zastanie tam i zabije sennora Helmersa i mego brata. Sennorze Arbellez, każ zatrąbić na alarm! Niech się zejdą wakerowie i cibolerowie! Muszą udać się ku jaskini, zawierającej skarb, i ocalić brata i białego.
 Nastąpił chaos pytań i odpowiedzi, w którym znowu tylko Apacz pozostał spokojny. Wysłuchawszy wszystkiego, zapytał:
 — Kto wie, gdzie leży ta jaskinia?
 — Ja — odrzekła Karja. — Ja was poprowadzę!
 — Czy można pojechać tam konno?
 — Można.
 — To niech pojedzie ze mną dziewczyna, oraz dziesięciu cibolerów i wakerów!
 — Ja także jadę! — rzekł Arbellez.
 — Nie — rozstrzygnął Apacz. — Kto będzie pilnował hacyendy? Kto wie, co może jeszcze zajść? Zwołać wszystkich ludzi, dać mnie dziesięciu, a reszta niech pilnuje hacyendy!
 Na tem stanęło. Hacyendero kazał zadąć w róg, a na ten znak zbiegli się zewsząd dozorcy trzód i inna służba. Apacz wybrał sobie dziesięciu i polecił ich uzbroić. Z powodu zamieszania upłynęło dość czasu, zanim oddział z Karją na czele wyruszył w drogę.
 Wkrótce po wieczerzy wszedł był Czoło Bawole do pokoju Helmersa.
 — Czy pamiętasz jeszcze swoje słowo? — zapytał.
 — Tak — odrzekł Helmers.
 — Jedziesz więc ze mną?
 — Jadę.
 — To chodź!
 Helmers uzbroił się i poszedł za Indyaninem. Na dole stały już przygotowane potajemnie trzy konie, dwa z siodłami do jazdy, a jeden juczny.
 — Na co ten? — zapytał Helmers, wskazując na trzeciego konia.