Strona:Karol May - Old Surehand 03.djvu/37

—  25  —

Udowodnijcie to! Kto wy jesteście i czego tu chcecie? Jak weszliście tutaj?
 — Jestem traperem, sir, i przybyłem do waszego store po pewne rzeczy. Znam tego człowieka bardzo dobrze, nazywa się Wiliam Jones, albo (jeśli zrozumialsze będzie dla was inne jego nazwisko) Kanada-Bill.
 — Kanada-Bill? Prawda to? On nazwał się tu Fred Fletcher. No, puśćcie go już!
 — Nie zrobię tego, dopóki się nie przekonacie, że mówię prawdę. On gra nie trzema, lecz czterema kartami.
 — Gdzie jest czwarta?
 — Wyjmijcie mu ją z jego rękawa!
 Jeden z poruczników sięgnął do rękawa i wyciągnął kartę.
 — Zounds, macie słuszność, człowieku. Winniśmy wam wdzięczność, bo ten łotr wyssał nas prawie do ostatniego permy. Puśćcie go! Teraz będzie miał z nami do czynienia.
 — A trochę także ze mną, gentlemani. On zastrzelił mi dwie osoby, które kochałem nadewszystko, a teraz musi się na to zgodzić, że się z nim policzę.
 — Tak sprawy stoją? Jeśli zdołacie udowodnić swoje twierdzenie, to już po nim!
 Odjąłem odeń rękę. Był już prawie zaduszony i zaczął teraz wciągać powietrze w pośpiesznym krótkim oddechu, zanim wróciła mu świadomość położenia. Potem zerwał się na równe nogi.
 — Czego chcecie...?
 Utknął w połowie pytania, gdyż teraz dopiero zobaczył mnie i poznał natychmiast.
 — Czego ten człowiek chce od was, to jeszcze usłyszycie — rzekł pułkownik. — Czy jesteście Wiliam Jones, Kanada Bill?
 — Damn! Dajcie mi pokój ze swoim Kanada-Billem! Nie znam go i nazywam się Fred Fletcher, jak wam to już dawno powiedziałem.
 — Dobrze! Nazwisko nam obojętne, bo nie sądzi się nazwiska, lecz czyn. Graliście z nami fałszywie!