Strona:Karol May - Old Surehand 03.djvu/73

—  61  —

widowiska, na które zdobyłby się tylko awanturnik. Świadkowie zajścia mogli sobie myśleć, że się boję „męża z Colorado“.
 Gdy mój przeciwnik usiadł na swojem miejscu, powiódł wzrokiem dokoła stołu i zapytał:
 — Może i z was kto wątpi, panowie, czy jestem Tim Kroner?
 Obecni potrząsnęli przecząco głowami, a jeden z nich, który dotychczas nie zabierał jeszcze głosu, odpowiedział:
 — Nie mamy powodu, żeby w to nie wierzyć. Ja mogę zresztą zakończyć wasze opowiadanie uwagą, którą chętnie, a może i niechętnie, usłyszycie.
 — Jaką?
 — Nie zastrzelicie Kanada-Billa.
 — Czemu?
 — Bo już nie żyje!
 — All devils! Nie żyje?
 — Yes.
 — Wiecie to napewno?
 — Całkiem napewno.
 — Gdzież zginął?
 — W misyi Santa Lucia obok Sacramento.
 — Co go zmiotło? Chyba nie choroba? Ten łotr nie zasłużył na taką śmierć.
 — Sianem się nie wykręcił. Zgon swój zawdzięcza człowiekowi, którego nazwisko dopiero co wymieniono.
 — Jakie nazwisko?
 — Old Shatterhand.
 — Co? Old Shatterhand położył kres jego rzemiosłu?
 — Tak.
 — Jak to się stało, sir?
 — To bardzo, a bardzo zajmująca historya, którą powinienbym właściwie drukiem ogłosić, jestem bowiem literatem, panowie, a zaznaczam to wobec tych, którzy tego jeszcze nie wiedzą.
 — Opowiedzcież o tem; opowiedzcie! — zawołano dokoła.