Strona:Karol May - Old Surehand 03.djvu/91

—  77  —

 — A któż?
 — Indyanin.
 — Co mówicie? W takim razie to jeszcze bardziej zadziwiające! Tak, są Indyanie, którzy wiedzą, gdzie leży złoto, ale ci wcale nie mają ochoty pouczać o tem białych.
 — Ten Indyanin nie korzystał z tych pokładów złota. To był wielki i słynny wódz Apaczów.
 — Jak się nazywał?
 — Winnetou.
 — Do wszystkich dyabłów! Jak zetknęliście się z nim?
 — Za pośrednictwem pewnego białego myśliwca, jego przyjaciela, którego zastałem w kopalniach.
 — Jak się nazywał?
 — Old Shatterhand.
 — Ach..!
 Nie spodziewający się niczego Edward nie widział, jakie wrażenie wywarły na White’m te nazwiska i mówił swobodnie dalej:
 — Spotkałem Old Shatterhanda przypadkiem. Zapytał mnie o moje stosunki, widząc prawdopodobnie, że nie jestem zawodowym poszukiwaczem złota i że nie nadawałem się do tego zajęcia. Opowiedziałem mu szczerze wszystko i wyjawiłem cel mego pobytu w kopalni złota. On zaś wyśmiał mnie najpierw, a potem spoważniał i obiecał sprowadzić mi człowieka, od którego miałem otrzymać dobrą radę. Nazajutrz przybył z Winnetou, który popatrzył na mnie tak, jak gdyby mię chciał wzrokiem przebić, skinął głową Old Shatterhandowi i kazał mi, żebym poszedł z nim. Chodziliśmy prawie cały dzień, przyczem Winnetou badał grunt wszędzie. Dopiero pod wieczór zatrzymał się w jednem miejscu i rzekł:
 — Tu może mój młody brat kopać, ale sam, bez nikogo, a znajdzie nuggety i piasek.
 Wziąłem narzędzia i zacząłem kopać. Przepowiednia Winnetou sprawdziła się, bo istotnie znalazłem