Strona:Karol May - Old Surehand 03.djvu/95

—  81  —

 — Ja was do niego zaprowadzę, albo zaniosę. On was...
 — Na miłość Boga, nigdy!
 — Czemu nie?
 — On strzelił do mnie.
 — Aha! Czy był na dworcu?
 — Tak.
 — Czy to ten człowiek, z którym odeszliście stamtąd? A jak on się nazywa? Albo raczej: jak nazywa się teraz?
 — White, doktor White.
 — Doktor, lekarz? Iluż to zawodów próbował już ten łotr w życiu! Ale to będzie ostatni! Tym razem wydrę mu z rąk to rzemiosło i to na zawsze!
 — Czyż znacie go?
 — Aż nadto dobrze! Ale to rzecz uboczna teraz. Najważniejsze to, czy wy się dobrze czujecie?
 — Teraz mi lepiej. Mogę już oddychać.
 — A pierś was boli?
 — Niebardzo.
 — To spróbujmy, czy będziecie mogli wstać i pójść. Zeprzyjcie się na mnie!
 Próba się udała. Edward szedł, chociaż jeszcze powoli Po drodze powtórzył Shatterhandowi swoją rozmowę z Whitem. W pobliżu misyi musiał usiąść na uboczu, w miejscu ukrytem. Old Shatterhand zaś kazał sobie opisać mieszkanie i szpital, a potem wszedł do budynku, by odszukać Whitego. Mieszkanie było zamknięte, wstąpił więc aż na poddasze i otworzył drzwi, nie zapukawszy przednio. Stały tam łóżka pacyentów, a przy stole siedział asystent, który podniósł się z krzesła, zdziwiony późnemi odwiedzinami. Przypatrzywszy się gościowi dokładniej i ujrzawszy strzelby na jego plecach, a nóż i rewolwery za pasem, przeraził się wprost.
 — Kto jesteście i czego tu chcecie? — zapytał.
 — Szukam doktora White’a.
 — Niema go tu.