Strona:Karol May - Old Surehand 03.djvu/96

—  82  —

 — A gdzie jest?
 — Może na dole u sennora Wernera.
 — A kto wy jesteście?
 — Nazywam się Groman i jestem jego asystentem.
 — Pójdźcie tu, mr. Groman! Chciałbym zobaczyć twarz waszą!
 Pociągnął go ku światłu i przypatrzył mu się dokładnie. Surowe jego rysy przybrały wyrazu łagodnego.
 — Prawdopodobnie łotrem nie jesteście — powiedział.
 — Nie jestem nim napewno. Przeciwnie byłem zawsze uczciwym człowiekiem. Ale skąd to wasze dziwne zachowanie się, te szczególne słowa, sir?
 — Zaraz wam powiem. Znacie może nazwisko: Old Shatterhand?
 — Znam.
 — To ja nim jestem.
 — Co... jak...? Wy Old Shatterhand?
 — Tak. A słyszeliście kiedy nazwisko: Kanada-Bill?
 — Słyszałem.
 — Czy wiecie, co to za człowiek?
 — Największy łotr na świecie.
 — Wiecie to napewno?
 — Tak. Nikt nie może tego wiedzieć lepiej ode mnie, bo... bo... ja... hm!
 — Co, hm?
 — To właściwie jest tajemnica, ale skoro jesteście Old Shatterhand, to mogę wam ją wyjawić. Jestem detektywem.
 — Ajentem tajnej policyi? I asystentem doktora White’a?
 — Właśnie jako taki.
 — Aha! Zaczynam rozumieć. W takim razie udzielę wam pewnej wiadomości, która was zaciekawi. Wasz doktor White to Kanada-Bill.
 — Zounds! Naprawdę?
 — Skoro ja to mówię, to możecie mi wierzyć.