Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/106

—  352  —

mających prawo do określenia gentlemanlike. Wstrętne wyziewy spirytusu i dym tytoniowy odrzucał poprostu wchodzącego, a zgiełk, który tam panował, wydobywał się chyba z gardzieli zwierząt, a nie ludzi.
 Przybysz ze znakiem od ognia na twarzy nie zrażał się bynajmniej temi nieprzyjemnościami. Przystąpił do szynkwasu i zwrócił się do paradującego za nim oberżysty:
 — Czy jest tu długi Tom, master?
 Gospodarz zmierzył go podejrzliwem spojrzeniem i odrzekł niezbyt uprzejmie:
 — Dlaczego pytacie?
 — Bo chcę z nim pomówić.
 — Kto to jest długi Tom, he?
 — Nie bawcie się w chowankę! Znam go równie dobrze, jak wy. On mnie tutaj zamówił.
 — Kto wy jesteście?
 — Co was to obchodzi? Ja was także nie pytałem jeszcze o rodowód i nazwisko.
 — Hej! Jeśli tak zaczynacie, to będziecie długo pytali, zanim usłyszycie odpowiedź. Prędzej możecie dostać odemnie pięścią!
 — O tem dałoby się może jeszcze pomówić. Na razie przestrzegam was, że długi Tom dyabelnie wam to weźmie za złe, jeśli nie pozwolicie mi z nim mówić.
 — Tak? To przypuśćmy, że go znam. Rozumiecie mnie, sir? Jeśli on was rzeczywiście zamówił, to musiał wam powiedzieć słowo, słóweczko, bez którego nikt doń nie przychodzi.
 — Owszem.
 Nachylił się przez szynkwas i szepnął kilka słów, a gospodarz skinął głową na znak zgody:
 — Dobrze! Teraz wam ufam. Toma niema jeszcze. O tym czasie przychodzi tu zwykle policya, ażeby się nieco rozglądnąć wśród moich gości. Skoro tylko odjedzie, dam znak, a on zjawi się za pięć minut. Usiądźcie i zaczekajcie do tego czasu!