Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/111

—  355  —

 W tej chwili otworzyły się drzwi i wszedł w pochylonej postawie człowiek, którego wszyscy przywitali jak dobrego znajomego.
 — Długi Tom! Chodź stary kamracie i usadów się na krześle! Właśnie mówiliśmy o tobie.
 — O tobie i o „L’ horrible’u“ — wtrącił inny z obecnych.
 — Zostawcie „L’ horrible’a“ na wodzie, starzy kłapacze — odpowiedział przybysz, siadając i mrugając okiem do człowieka z oparzelizną na twarzy. — Co was obchodzi ten statek?
 — Nas może nic, ale ciebie z pewnością. Zdaje się, że znasz go lepiej niż my. Może nie biegałeś po jego burtach?
 — Nie przeczę, ani nie potwierdzam waszych domysłów. Być to mogło. Jest niemało dobrych statków, które widziały Toma. Któż więc może coś mieć przeciw temu, że i „L’ horrible“ był między nimi?
 — Oczywiście, że nikt. Ale powiedz nam, czy naprawdę kobieta była jego żaglomistrzem?
 — Tak słyszałem.
 — Hm, w takim razie musiała na tym statku panować nędzna gospodarka.
 — Jakto?
 — Jeśli kobieta dowodzi okrętem, to ja nie chciałbym służyć na takim okręcie. Myślę nawet, że tylko z tego, a nie innego powodu schwytano „L’ horrible’a“.
 — Tak sądzicie? — odezwał się przeciągłym głosem obcy z oparzelizną.
 — Tak. Czy macie co przeciwko temu?
 — To was nic nie obchodzi. Chciałem tylko wiedzieć, czy naprawdę tak sądzicie!
 — Nic mnie nie obchodzi? Gdy obcy miesza się do tego, co ja mówię, to mnie to nie ma obchodzić? Trzymajcie język za zębami, bo jak wam raz dam w gębę, to w piętach poczujecie!
 — Istotnie wyglądacie mi na tak silnego!?
 — To się zaraz przekonacie!