Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/113

—  357  —

przebaczam, lecz nawet usadowię się trochę przy was na krześle.
 — Przebaczacie? Mnie się zdaje, że kłótnia nie wyszła od nas, lecz od was. Jako obcy powinniście byli nie wtrącać się do tego, o czem myśmy mówili.
 — Hm, może macie słuszność. Ale ja mam zwyczaj wystawiać swoich ludzi na próbę, zanim przyjmę od nich rękę na zgodę.
 — Waszych ludzi? — rzekł jeden.
 — Wystawiać na próbę? — drugi.
 — Zanim przyjmiecie rękę na zgodę? — trzeci.
 — Tak jest! Czy nie powiedzieliście przedtem, że chcielibyście dostać się na „L’ horrible’a“?
 — To się tak tylko mówiło. Dodaliśmy też warunek: gdyby żył i dowodził „czarny kapitan“.
 — Czy wiecie napewno, że nie żyje?
 — Do kroćset piorunów! Czy chcecie przez to powiedzieć, że jeszcze żyje?
 — Właśnie.
 — Wiecie to napewno?
 — Napewno.
 — Gdzież siedzi, he?
 — To nie wasza rzecz, tylko moja!
 — W każdym razie nie na „L’ horrible’u“.
 — To prawda. Ale jeśliby go napowrót odzyskał?
 — Odzyskał? Hola, sir! To byłby wspaniały figiel z jego strony!
 — I z waszej!
 — I naszej? Jakto?
 — Bo możecie przyczynić się do tego, jeśli zechcecie — rzekł teraz cicho i ostrożnie.
 — Jak mamy to rozumieć, master?
 — Myślę, że ludziom, których długi Tom nazywa swoimi przyjaciółmi, można cokolwiek zaufać. A może nie?
 — Do wszystkich dyabłów! Nie chybiliście, macie słuszność! Jesteśmy chętnie wszędzie tam, gdzie płacą dobry pieniądz, albo żołd dobry. Tomie, poleć nas!