Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/115

—  359  —

 — Owszem!
 — Ażeby odwiedzić pstre kabaty?
 — Z całą gotowością!
 — Będą przytem noże trochę czynne.
 — To nic!
 — Może też wszystko pójść gładko.
 — Tem lepiej.
 — Potem zostaniecie oczywiście na statku.
 — To się rozumie! A kto będzie dowodził?
 — Kapitan. Któżby inny?
 — Czarny?
 — Czarny.
 — Żyje więc rzeczywiście?
 — Żyje i zadowoli was, jeśli zrobicie, co do was będzie należało.
 — W żadnej sprawie nas nie zabraknie. Możecie być tego pewni!
 — Dobrze! Posłuchajcie zatem, co wam powiem!
 Przysunęli się bliżej z zaciekawieniem.
 — Kupicie sobie lepsze ubrania, bo takimi, jak jesteście, nikt was nie powinien zobaczyć!
 — Tak się stanie.
 — Nie wychodźcie wieczorem, lecz czekajcie tu na mnie, albo mego posłańca!
 — Bardzo nam będzie przyjemnie. Wierzyciele dają nam na dworze zbyt wiele do czynienia.
 — Skoro po was przyślę, pójdziecie z Tomem do... do... do mieszkania pani de Voulettre.
 — Do wszystkich dyabłów! To piekielnie dostojna i bogata miss! Słyszałem o niej. Co tam będziemy robili?
 — U niej będą oficerowie z „L’ horrible’a“.
 — Aha!
 — Wy oświadczycie, że chcecie służyć na statku, ona przedstawi was tym panom.
 — Do kroćset! Przedstawi... nas...? Ta bogata, dostojna miss? Macie wy jeszcze rozum, sir?
 — Tak mi się zdaje.