Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/119

—  363  —

 — A pan nie przypuszczasz ich u kobiety?
 — Nie znalazłem takiej, któraby przekonała mnie o czemś przeciwnem.
 — To proszę mnie wyegzaminować!
 Oko jej spoczywało z wyrazem rozbawienia na jego uczciwej twarzy, ale uważny obserwator mógł w niem dostrzec coś z szyderstwa, albo pogardy.
 — Egzaminować? — roześmiał się. — Któż potrafi tu wobec pani zachować spokój odpowiedni! Na pokładzie mojego statku byłbym śmielszy.
 — „L’ horrible“ to przepyszny okręt, sir. Najlepszy ze wszystkich, jakie znam. Ale wiesz pan, że powinnam pana nienawidzić z powodu tego okrętu?
 — Nienawidzić? Dlaczego?
 — Ponieważ przebyłam na nim najgorsze godziny mojego życia.
 — Pani była na „L’ horrible’u“?
 — Tak. Wszak znasz pan historyę tego słynnego, a raczej osławionego statku?
 — Mniej więcej.
 — W takim razie słyszałeś pan także o pewnej pani, która znajdowała się na nim, kiedy go zabrano.
 — Słyszałem.
 — Jechała statkiem kupieckim z przylądka i dostała się w ręce „czarnego kapitana“.
 — Tak jest.
 — Ja byłam tą panią.
 — Pani? Co za spotkanie, miss! Poproszę, żeby mi pani opowiedziała o tej nadzwyczajnej przygodzie.
 — Czy mogę nawzajem objawić pewne życzenie?
 — Słucham panią!
 — Chciałabym bardzo zobaczyć „L’ horrible’a“ i jeszcze raz wejść na to miejsce, w którem tak straszne chwile przeżyłam, ażeby obecnością swoją powetować sobie to, co na niem straciłam.
 — Zapraszam panią najuprzejmiej! — odparł porucznik uradowany, że będzie mógł oprowadzić ją po swojem w ładzie utrzymanem państwie.