Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/135

—  379  —

 — Tak, ale tylko dla głupca, nie umiejącego myśleć, ja natomiast bez najmniejszego trudu przejrzałem sztuczki Fireguna. Przecież woda nie może gubić się tu w górze.
 — Prawda!
 — Musi mieć jakieś ujście!
 — Oczywiście! Że też ja o tem nie pomyślałem!
 — Ja odnalazłem to wyjście i coś jeszcze w dodatku.
 — Co, co? — nalegał Sanders.
 — Obok wodospadu wisi lina. Po niej można się dostać na dół do spokojnie płynącego potoku, a stamtąd na świat. Idziecie oczywiście z nami?
 Sanders namyślał się przez kilka sekund.
 — Poszlibyśmy chętnie, ale nie możemy.
 — Czemu nie? Boicie się liny?
 — Ba! Z podobnemi linami my mieliśmy może więcej do czynienia, niż wy. Ale jeśli pójdziemy za wami, zepsujemy wam i sobie całą rzecz.
 — Jakto?
 — Będzie lepiej, jeśli nas napowrót zwiążecie i zostawicie tutaj, dopóki nie wrócicie ze swoimi Indyanami.
 — Sądzę, że wam tu zbyt dobrze się nie powodzi!
 — Gdybym się bał kogokolwiek, nie zostałbym tu pewnie. Ale zważcie, ile tu złota nagromadzono! Jeśli zawcześnie odkryją naszą ucieczkę, będzie ono dla nas stracone, a jeśli później po nie wrócimy, urządzimy sobie poszukiwanie za niem, że nam tchu zabraknie.
 — Do dyabła, macie słuszność! Powinienem byt prędzej o tem pomyśleć! Żeby tu wrócić, potrzebujemy kilku godzin, a przez ten czas mogłoby wszystko przepaść. Czy rzeczywiście odważycie się zostać tu nadal?
 — Niepotrzebne pytanie! Spodziewam się tylko, że nas nie opuścicie.
 — Bądźcie o to spokojni! Czerwoni gentlemani muszą to towarzystwo wziąć na słówko, a ja nie jestem taki głupi, żebym zostawiał tu szlachetny kruszec.