Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/144

—  388  —

 — Gdy starego nie będzie, to przed resztą nie ma obawy. Głupi sternik, Wallerstein i ten szpieg policyjny nie znają preryi i są...
 — A Apacz Winnetou? — wtrącił Sanders.
 — Do dyabła! Zapomniałem o nim. Chez dieu, on sam potrafiłby nas doścignąć i roztrzaskać swoim przeklętym tomahawkiem. Ale co robić? Wiecznie nie możemy tu przecież leżeć.
 — Masz słabą głowę, mój Janie. W jaskini Fireguna nagromadzono ogromne skarby.
 — I cóż z tego?
 — Nam trzeba złota.
 — Czy poprosimy Fireguna, żeby nam je darował?
 — Ba! Sami sobie weźmiemy.
 — Kiedy?
 — Skoro tylko traperzy się oddalą.
 — A jak?
 — Bardzo łatwo. Czy nie przychodzi ci żadna myśl do głowy?
 — Nie; przychodzi mi tylko to na myśl, że wpadliśmy w nędzną pułapkę.
 — Z której wydostaniemy się wkrótce.
 — W jaki sposób?
 — Zaczekamy, dopóki myśliwi nie odejdą.
 — A potem?
 — Potem — szepnął Sanders, choć nikt ich nie podsłuchiwał — potem wrócimy tą samą drogą, którą przyszliśmy tutaj.
 — Do jaskini?
 — To się rozumie!
 — I damy się tam pozabijać!
 — Albo nie. Słyszałeś, że tylko jeden myśliwiec ma pozostać na straży. Będzie stał daleko od jaskini nad potokiem i nie zauważy nas.
 — Słusznie! Kolonel popełnił gruby błąd, nie zostawiwszy straży tu nad potokiem.
 — Oczywiście. Wrócimy zatem do groty.