Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/145

—  389  —

 — Wrócimy do groty! — zawołał Letrier, któremu zaczęło się to podobać.
 — I poszukamy złota.
 — Złota...?
 — Zabierzemy je i...
 — I...?
 — Uzbroimy się, bo w kryjówce jest dość narzędzi do strzelania i kłucia.
 — To prawda. Tam jest cała zbrojownia.
 — Następnie zakłujemy strażnika.
 — To konieczne.
 — Potem weźmiemy sobie dwa dobre konie.
 — Gdzie one stoją, kapitanie?
 — Nie wiem jeszcze, ale znajdą się pewnie. Myśliwcy jeżdżą zawsze wzdłuż potoku, w pobliżu więc musi być jakieś miejsce, w którem przywiązują konie. Jeśli zbadamy uważnie brzegi, to natrafimy na nie całkiem pewnie.
 — A potem? — zapytał Letrier.
 — Potem w świat! Dokąd, to się dopiero pokaże, ale w każdym razie na zachód, bo na wschodzie nie mamy co robić. Tyle tam na nas nacięli karbów nietylko w ostatnich, lecz także w dawniejszych czasach, że nie możemy się pojawić w Stanach zachodnich. Gdy dostaniemy pieniądze lub złoto, będziemy się starali dotrzeć do San Francisko...
 Przestał mówić, bo szelest, który go z boku doszedł, zmusił go do milczenia.
 Odezwały się ciche kroki. To Bill Potter przedzierał się przez zarośla, a za nim wszyscy z wyjątkiem tego, który został na straży. Winnetou był także z nimi. Nie zatrzymując się, szli śladami Fireguna, który przedtem zaznaczył je dla nich wyraźnie. Obaj ukryci przestali oddychać, bo za jednem spojrzeniem swych bystrych i wprawnych oczu Indyanin mógł spostrzec zatarte nieco ich ślady. Ale niebezpieczeństwo ominęło ich szczęśliwie, bo Winnetou zdał się na idącego przodem trapera i nie zwracał wcale uwagi na ziemię.