Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/151

—  395  —

gdy będę siedział na pokładzie dobrego okrętu, który w dodatku będzie płynął o kilka mil stąd. Niech mnie dyabeł porwie, jeśli kolonel ze swymi ludźmi nie następuje nam na pięty!
 — To możliwe, ale nieprawdopodobne. Wobec tego, żeśmy go tak na wszystkie strony wodzili, pomyślał pewnie, że przez góry zwróciliśmy się do Brytańskiej Kolumbii. W każdym razie nienapróżno tak krążyliśmy.
 — Życzę sobie, żebyście się nie mylili, ale nie ufam temu dyabelskiemu plemieniu traperów i uważam za najlepsze udać się jak najrychlej na pokład okrętu, który nie chce nic wiedzieć o tym nieszczęsnym kraju.
 — Przedewszystkiem musimy zrobić się podobnymi do ludzi.
 — Na to potrzeba dużo pieniędzy.
 — Tyle musimy dostać i to zaraz. Popatrzno tam!
 Wskazał ręką na barak, nad którego nizkim dachem widniał napis: „Jonatan Livingstone, horse-haggler“.
 — Handlarz końmi? — rzekł Jean. — Dużo da za nasze zagłodzone zwierzęta!
 — Zobaczymy!
 Zwrócili konie ku wspomnianemu budynkowi. Kiedy tam zsiedli, wyszedł człowiek, w którym na odległość tysiąca kroków poznać było żyda handlarza.
 — Do kogo, gentlemani? — zapytał.
 — Do szanownego mr. Livingstone’a.
 — Ja nim jestem.
 — Czy kupujecie konie?
 — Hm, tak... ale nie takie — odpowiedział z lekceważącem, lecz bystrem, spojrzeniem na ofiarowany mu towar.
 — Well, w takim razie god bye, sir!
 Sanders dosiadł konia, udając, że chce się oddalić.
 — Slow, master, powoli, powoli. Pozwolicie chyba, żebym najpierw zwierzęta obejrzał!