Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/153

—  397  —

 — Nie róbcie się śmiesznym! Ale hm, czy znacie miasto?
 — Nieźle.
 — Możecie mi coś o niem powiedzieć?
 — Pewnie chodzi warno boardinghouse?
 — Nie, o porządny bank, albo lombard.
 — Lombard? A tam czego chcecie?
 — To rzecz uboczna.
 — To rzecz główna, sir, jeśli sobie życzycie dobrej wiadomości.
 — Chcę sprzedać kwity depozytowe.
 — Na co?
 — Na pył złoty i nuggety.
 — Do kroćset piorunów! Na ile kwit opiewa?
 — Mam ich więcej.
 — To sprzyjało wam dyabelskie szczęście. Pokażcie!
 — To do niczego nie doprowadzi.
 — Czemu nie? Jeśli to dobry papier; to ja go sam kupię. Załatwiam czasem takie interesa, jeśli oczywiście przy tem można co zarobić.
 — Oto jest!
 Wydobył z portfelu, znalezionego w jaskini, jeden z kwitów i wręczył handlarzowi. Żyd zdziwił się i rzucił pełne szacunku spojrzenie na obdartego przybysza, który posiadał taki majątek.
 — Dwadzieścia tysięcy dolarów, opiewające na właściciela, złożone w Banku Charles Brockmann, Omaha! Kwit jest dobry. Ile żądacie?
 — Ile dajecie?
 — Połowę.
 Sanders wziął papier z jego ręki poszedł do drzwi.
 — Żegnam, mr. Livingstone!
 — Stójcie! Ile chcecie?
 — Ośmnaście tysięcy wypłaci mi natychmiast każdy bankier. Ponieważ jednak jestem już u was i śpieszę się bardzo, to dacie szesnaście, a kwit będzie wasz.