Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/155

—  399  —

 — Czy są jeszcze tutaj?
 — Nie.
 — Dokąd odeszli?
 — Nie wiem i nic mnie to nie obchodzi.
 — Ale z pewnością znacie kierunek, w którym się udali?
 — Skręcili tam za róg. Więcej nie potrafię powiedzieć.
 Pytający zamyślił się na chwilę, rzucił na handlarza ostre, badawcze pojrzenie i mówił dalej:
 — Czy kupujecie tylko konie?
 — Konie i inne rzeczy.
 — A nuggety?
 — Także. Macie może?
 — Tu nie, ale wiozą je za nami. Kupicie?
 — Jeśliby można nieco później. Wydałem właśnie wszystkie pieniądze.
 — Tym dwu ludziom?
 — Jednemu.
 — Czy sprzedał wam może depozyty?
 — Tak.
 — Jak wysokie?
 — Na dwadzieścia tysięcy dolarów.
 — Czy bylibyście tak dobrzy pokazać mi ten kwit na chwilę?
 — Na co?
 — Chcę zobaczyć, czy to ten gentleman, z którym pragniemy się spotkać.
 — Hm! Kwit zobaczycie, ale nie dostaniecie do ręki.
 Wszedł do baraku i wrócił niebawem z papierem.
 Obcy przypatrzył się dokładnie i mruknął potem do siebie:
 — Dostaliście od niego tylko ten jeden?
 — Tak.
 — Dziękuję, sir! Ci ludzie pewnie już nie wrócą. Gdyby to jednak nastąpiło, to nie kupujcie od nich nic, lecz każcie ich uwięzić. Te depozyty są moje, oni mi je ukradli. Może będę jeszcze u was.