Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/162

—  404  —

ciskając się powoli przez tłumy ludzi, drgnął Letrier nagle jakby pod wpływem strachu, pochwycił Sandersa za rękę i pociągnął go za wielki stos nagromadzonych tam tobołów.
 — Co tam? — zapytał Sanders.
 — Patrzcie prosto, kapitanie i powiedzcie, czy znacie człowieka, który stoi tam pod żurawiem?
 — Ach! Do wszystkich dyabłów, to kolonel Sam Firegun! Nie dali się więc wywieść w pole i podążyli za nami. Gdzie mogą być jego towarzysze?
 — Rozdzielił ich zapewne po mieście ten przeklęty policyjnik, ażeby czatowali na nas i dowiedzieli się o naszem mieszkaniu.
 — Niewątpliwie! Czy stary już nas zauważył?
 — Zdaje mi się, że nie. Twarz miał zwróconą na bok, kiedy go spostrzegłem, a w tych nowych ubraniach trudnoby mu było poznać nas z tej odległości.
 — To słuszne. A teraz popatrz tam na przystań! Czy znasz ten okręt, który stoi w pobliżu pancernika?
 — Hm,... tak... to... jest... Do stu piorunów! To nasz „L’ horrible“. Zawszebym go poznał natychmiast, choćby nie wiem jak zmieniono porządek jego lin i masztów.
 — To chodź!
 Udali się przez najgęstszy tłum ludzi do oddalonego szynku i kazali sobie dać osobny pokój. Tam mogli rozmawiać bez przeszkody.
 — Poznałeś więc naszego „L’ horrible’a“? — spytał Sanders.
 — Odrazu, kapitanie.
 — Czy wiesz, kto nim teraz dowodzi?
 — Nie.
 — A kto będzie nim dowodził jutro o tym czasie?
 — Ten sam człowiek, co dzisiaj.
 — Nie.
 — Nastąpi więc zmiana służby?
 — Tak jest. Dzisiejszy musi „napić się z wielkiej