Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/173

—  415  —

 — Bo, bo... (Słuchajcie, człowieku! Pytacie dyablo natrętnie)... bo każdy chętnie przyjmuje napiwek.
 — Ach tak! Nie wolno więc wam powiedzieć z powodu napiwku?
 — Tak.
 — A jeśli ja dam lepszy napiwek?
 Marynarz spojrzał niedowierzająco na podarte ubranie myśliwca.
 — Lepszy? Byłoby wam trudno!
 — Ile dostaliście?
 — Wynagrodzenie i dolara ponadto.
 — Tylko?
 — Co tylko? Wam może przez podartą bluzę wpadają do kieszeni dolary?
 — Dolary nie. Nie mam pieniędzy, tylko złoto.
 — Rzeczywiście? To jeszcze lepsze od pieniędzy.
 Rybak wiedział z doświadczenia, że niejeden obdarty górnik posiadał przy sobie więcej aniżeli stu elegantów razem.
 — Tak sądzicie? Przypatrzcie się temu nuggetowi!
 Sam Firegun podszedł pod latarnię i pokazał rybakowi kawałek wypłukanego złota.
 — Do wszystkich dyabłów, sir! Ten kawałek wart między braćmi pięć dolarów — zawołał.
 — Słusznie! Dostaniecie go, jeśli mi powiecie to, co chcecie zataić.
 — Naprawdę?
 — Napewno. Kogo przewieźlicie?
 — Dwu ludzi.
 — Aha! Myśliwców?
 — Nie. Marynarzy w nowych ubraniach.
 — Także możliwe. Jak wyglądali?
 Rybak podał mu opis, który, pominąwszy ubrania, zgadzał się dokładnie z wyglądem Sandersa i Letriera.
 — Dokąd dążyli?
 — Na wodę w pobliżu „L’ horrible’a“, który tam jeździ na kotwicach.