Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/174

—  416  —

 — „L’ horrible’a!“ — powtórzył Sam Firegun, uważając lepiej. — Co mówili z sobą?
 — Nie mogłem zrozumieć.
 — Czemu?
 — Zapytali mnie, czy umiem po francusku, a gdy zaprzeczyłem, zaczęli paplać, że mi w uszach dzwoniło.
 — To oni! Gdzie wysiedli?
 — Na wodzie.
 — Nie może być.
 — Tak jest. Powiedzieli, że należą do statku, że wyrwali się na krótki czas, ażeby się pobawić na lądzie, a teraz chcą, żeby nie zauważono ich powrotu. Podpłynęli więc sami pod statek.
 — A przedtem musieliście im przyrzec...
 — Że nie będę mówił o tem, zanim nie upłynie kilka godzin.
 Firegun chciał dalej pytać, kiedy nagle poczuł czyjąś rękę na swoje m ramieniu.
 — Niech mój brat idzie ze mną!
 Był to Winnetou. Poprowadził go o kilka kroków na bok i zapytał:
 — Jak się nazywa to wielkie kanoe, które stoi na wodzie z tamtej strony?
 — „L’ horrible“.
 — A jak się nazywa kanoe, na którem biały, nazwiskiem Sanders, był wodzem?
 — „L’ horrible“. To ten sam okręt.
 — Czy biały nie wypłynie, ażeby odzyskać swoje kanoe?
 Sam Firegun stropił się i zapytał:
 — Skąd memu bratu przyszła ta myśl?
 — Winnetou zeszedł raz ze stanowiska, by zobaczyć ciebie i przejechał promem, na którym biali mówili o tem kanoe. Opuściwszy prom, zaczekali jakiś czas, a potem wsiedli z innymi ludźmi i z kufrem do kilku łodzi.
 — Czy mój brat słyszał wszystko, co mówili?