Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/177

—  417  —

 — Chcieli udać się na wielkie kanoe i zabić jego ludzi, bo miał przyjść czarny wódz.
 — Czarny kapitan?
 — Mój brat wymawia to słowo, ale ono za trudne dla języka Apacza.
 — I wypłynęli na przystań?
 — Tak. Widziałem u nich noże i topory za pasem.
 Firegun zamyślił się na chwilę, a potem rzekł:
 — Niech mój brat wróci na swoje stanowisko! Myśliwcy muszą nadejść przed świtem.
 Apacz spełnił to polecenie. Także rybak oddalił się z nuggetami i traper został sam.
 Czyżby na „L’ horrible’u“ działo się istotnie coś niezwykłego? Winnetou nie pomylił się pewnie, ale, jeśli rzeczywiście miano napaść na okręt, to skąd mogli ci ludzie wiedzieć o przybyciu Sandersa?
 Gdy się jeszcze nad tem namyślał, zabrzmiały w przystani strzały i mimo spóźnionej pory zaroiło się na bulwarze od tłumu ludzi, których zastanowiły strzały alarmowe. Ciemność nie pozwalała rozpoznać wszystkich statków, stojących w samym porcie i w przystani, ale poruszanie się latarń na okrętach było pewną oznaką, że stało się coś niespodziewanego.
 Barka wojenna z sześciu żołnierzami pod dowództwem kadeta wylądowała tuż obok myśliwca. Znajdujący się przypadkiem na lądzie sternik, któremu kadet obowiązany był odpowiedzieć, przystąpił do niego i pytał:
 — Co tam wodzie, sir?
 — „L’ horrible“ płynie wszystkiemi żaglami na pełne morze.
 — Cóż z tego?
 — Cóż z tego? Wszyscy jego oficerowie znajdują się na lądzie. Stało się jakieś łajdactwo, a ja mam rozkaz zawiadomić was o tem natychmiast.
 — Kto strzelał?
 — My na pancerniku. Nasz kapitan jest z panami z „L’ horrible’a“. Good night, sir!