Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/187

—  427  —

 — To chyba żarty, poruczniku!
 — Żarty? Niech dyabeł porwie takie żarty! Nie do żartów mnie teraz. Jestem otruty, zmęczony przez lekarza, wydręczony przez policyę i wysekowany przez władze portowe. To nie żarty.
 — Mówicie w zagadkach!
 — Pozwólcie, że wam wszystko opowiem!
 Ze straszliwą wściekłością, od której trząsł się cały, przedstawił Parkerowi zdarzenie, którego padł ofiarą. Gotów był z rozdrażnienia popełnić najkrwawszy czyn. Zakończył swe opowiadanie powtórzeniem żądania:
 — Jak powiedziałem, musicie mi dać swój okręt.
 — To nie może być, sir!
 — Jakto nie może być? — zawołał Jenner z iskrzącemi oczyma. — Czemu?
 — „Swallow“ jest oddana mnie, porucznikowi Parkerowi. Mogę ją tylko na wyższy rozkaz powierzyć komuś drugiemu.
 — To wstyd, to tchórzostwo, to...
 — Panie poruczniku...!
 Jenner odskoczył na groźny dźwięk tego głosu. Starał się opanować rozdrażnienie, a Parker mówił dalej spokojnie:
 — Uważam tę obelgę za niebyłą, bo gniew nie rozważa tego, co mówi. Znacie prawa i instrukcye równie dobrze, jak ja i wiecie, że na własną rękę nie wolno mi nikomu oddać komendy nad moim statkiem. Ale was pocieszę. Ruszę czemprędzej w pogoń za „L’ horrible’m“. Czy będziecie mi towarzyszyć?
 — Dziwne pytanie! Przecież ja muszę go odebrać, żebym miał przejść przez tysiąc piekieł!
 — Dobrze! Czy „L’ horrible“ był zaopatrzony w żywność?
 — Conajmniej na tydzień.
 — To musiał stanowczo przybić do lądu w Acapulco. Do Guayaquilu, albo Limy nie zdoła dotrzeć.
 — To dostaniemy go niebawem. Sami dowiedliście