Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/193

—  433  —

 — Będziemy jutro mieli garść wiatru, kapitanie — rzekł Piotr Polter do Parkera, kiedy ten, przechadzając się, mijał sternika.
 — Byłoby dla nas dobrze, gdyby wtedy wpadł nam korsarz w ręce. On nie potrafi podczas burzy tak się poruszać, jak my.
 — Widać żagiel! — zabrzmiało z gniazda, w którem siedział jeden z majtków.
 — Gdzie?
 — Północny wschód na północ.
 W jednej chwili był porucznik na górze i wziął szkła z rąk majtka, ażeby przypatrzyć się temu żaglowi. Potem zlazł z widocznym pośpiechem i wszedł na pomost, gdzie nań czekał Jenner.
 — Do lin rejowych! — rozległ się rozkaz.
 — Co tam? — zapytał Jenner.
 — Dobrze jeszcze nie widać, ale trójmasztowiec, jak „L’ horrible“. My jesteśmy mniejsi i pod promieniami słońca, dlatego nas jeszcze nie widział. Każę zmienić żagle.
 — Jak?
 Parker się uśmiechnął.
 — Jest to sposób, który czyni okręt na większą odległość niewidzialnym. Na reje!
 Majtkowie wdrapali się na górę, jak koty.
 — Zwinąć żagle na przednim maszcie i na dzióbie!
 Rozkaz wykonano w tej chwili, a statek płynął dalej ze zmniejszoną do połowy szybkością.
 — Czarne płótno. Baczność!
 Na pokładzie trzymano w pogotowiu kilka ciemnych żagli.
 — Zmienić żagiel główny, spodni i przedni!
 W kilka minut znajdowało się ciemne płótno na miejscu białego. „Swallow“ była teraz niewidzialną dla zbliżającego się statku.
 — Sterniku, przełóż z południowego zachodu na południe!
 „Swallow“ płynęła teraz powoli przed drugim