Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/22

—  270  —

się dość daleko, utracili znowu czterech ludzi. W ten sposób padło dziewięciu z ręki śmiałego cibolera.
 Ale równocześnie groziło im drugie, wielkie nie bezpieczeństwo.
 Apacz z wakerami i cibolerami mógł już dawno tam być, lecz Indyanka pomyliła się w ciemności. Musieli okrążać, wskutek czego ten mały oddział przybył dopiero po Alfonzie i Meksykanach.
 — Tu jest potok — rzekła Karja do Serca Niedźwiedziego. — Zaraz będziemy pod grotą.
 Apacz rozejrzał się dokoła uważnie.
 — Ugh! — zawołał, wskazując na ślady, które tam było widać.
 Jeden z wakerów zeskoczył z siodła, żeby zbadać ziemię.
 — Tu nie było dwu, lecz znacznie więcej — rzekł.
 — Hrabia ze swoimi ludźmi — powiedział krótko Serce Niedźwiedzie, puszczając znów konia w ruch.
 Ale wkrótce zatrzymał się znowu.
 — Ugh! — zawołał powtórnie.
 Wskazał przed siebie, gdzie leżało ciało ludzkie. Kilku wakerów zsiadło natychmiast z koni, ażeby mu się przypatrzyć.
 — Hrabia, hrabia Alfonzo! — rzekli, zaskoczeni tem niespodzianie.
 — Zraniony? — zapytał Apacz.
 — Rany nie widać.
 — Nie żyje?
 — Zdaje się.
 Apacz potrząsnął głową lekceważąco.
 — Żyje — rzekł. — Uderzono go tylko. Związać go zaraz!
 Kiedy ci byli zajęci wiązaniem, padły cztery strzały jeden za drugim.
 — Co to? — spytali wakerowie.
 Serce Niedźwiedzie wjechał w krzaki i objął wzrokiem teren, położony po drugiej stronie potoku.
 — Ugh! — zawołał po raz trzeci.