Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/23

—  271  —

 Wszyscy pośpieszyli czemprędzej do niego.
 — I tutaj trup! — rzekł jeden z wakerów, wskazując na zwłoki dowódcy Meksykanów.
 — A tam jest ich jeszcze więcej! — dodał drugi.
 — Ośm! — naliczył Apacz. — Zostaje jeszcze dziewięciu. Na ziemię!
 Zsiadł razem z wszystkimi i wziął w rękę nie chybiającą nigdy strzelbę.
 — Wystrzelać wszystkich! — rozkazał.
 Z wakerarni i cibolerami było ich jedenastu. Wszyscy wymierzyli i dziesięć strzałów huknęło naraz. Tylko Apacz nie wystrzelił, a to naumyślnie. Z dziewięciu Meksykanów padło siedmiu; dwaj zostali nietknięci. Teraz dopiero przemówiła strzelba Serca Niedźwiedziego. W dwie sekundy potem i ci dwaj nie żyli.
 Wszyscy pobiegli do poległych, ale nie doszli jeszcze do nich, kiedy z zarośli wychylił się wódz Mizteków.
 — Czoło Bawole! — zawołali wakerowie. — Gdzie jest Grot Piorunowy?
 — Nie żyje! — odrzekł.
 — Kto go zabił? — zapytał Serce Niedźwiedzie głosem, w którym czuć było, że los mordercy jest już rzeczą postanowioną.
 — Hrabia Alfonzo.
 — Gdzie?
 — Tego tu nie mogę powiedzieć — odparł Czoło Bawole. — Ale wracajcie prędko! Ja muszę dostać w swe ręce hrabiego!
 — My go już mamy! — rzekł poprostu Serce Niedźwiedzie.
 — Gdzie?
 — Tam, przy krzakach.
 — Czy związany?
 — Tak — odpowiedział jeden z wakerów.
 Kiedy wszyscy odbierali broń Meksykanom i dzielili się nią, udali się Czoło Bawole, Serce Niedźwiedzie i Karja tam, gdzie leżał hrabia. Zbadano go dokładniej i przekonano się, że był tylko ogłuszony, nie martwy.