Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/231

—  467  —

 — Dziękuję, sir! Przybyłem tu tylko w celu zapytania, gdzie Old Surehand teraz się znajduje.
 — Udał się do parków.
 — Których?
 — Najpierw do San Louis.
 — Ach! Kiedy wyruszył?
 — Dopiero przed trzema dniami.
 — To go jeszcze dopędzę.
 — Chcecie tam pojechać za nim?
 — Tak, Winnetou mi towarzyszy.
 — Winnetou także? To mię cieszy, niezmiernie cieszy! Zawsze bardzo obawiamy się o Surehanda, lecz powodu nie mogę wyjawić. Wiedząc, że tacy dwaj ludzie będą przy nim, będziemy spokojni. Raz już ocaliliście mu życie, dlatego sądzę, że...
 — O, proszę! — przerwałem pochwały Wallace’a. — Nie chcę, jak zaznaczyłem, wdzierać się w jego tajemnice, ale może mi wolno będzie zapytać, czy znalazł wtenczas w forcie Terrel owego Dana Ettersa?
 — Ettersa tam wcale nie było.
 — To generał skłamał?
 — Tak.
 W tej chwili wszedł do pokoju jeden z kantorzystów i przedstawił Wallace’owi papier z zapytaniem, czy można go wypłacić.
 — Czek na pięć tysięcy dolarów od firmy Grey i Word w Little Rock — czytał Wallace. — Dobry jest i można go wypłacić.
 Kantorzysta oddalił się, a pod naszem oknem przeszedł człowiek, którego zobaczyliśmy i ja i bankier.
 — Nieba! — zawołałem. — To był generał!
 — Co? Czy ten, który tak niepotrzebnie wysłał Old Surehanda do fortu Terrel?
 — Tak.
 — Przechodził tędy, niezawodnie więc był w kantorze. Pozwólcie, że dowiem się, czego żądał!
 — A ja muszę zobaczyć, dokąd poszedł.
 Wybiegłem, lecz on już zniknął. Puściłem się do