Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/240

—  476  —

 Nietylko goście z tego stołu, lecz i dalsi przejęli się przestrachem okradzionych, wszystkim nam bowiem było zupełnie jasne, że tu kradzież popełniono, mnie zaś nawet się zdawało, że odgaduję, kto był złodziejem. Zewsząd zaczęto mówić do Holbersa i Hammerdulla, którzy nie umieli odpowiedzieć na pytania. Dopiero Treskow położył kres bezładnemu gwarowi, wołając głośno:
 — Cicho, gentlemani! Zgiełkiem nic nie osiągniemy. Trzeba się inaczej zabrać do rzeczy. Sprawa ta wchodzi w zakres mojego zawodu, przeto proszę was, Hammerdullu, żebyście mi odpowiedzieli spokojnie i z rozwagą na kilka pytań. Czy jesteście pewni, że pieniądze znajdowały się w tym portfelu?
 — Tak pewny, jak tego, że nazywam się Dick Hammerdull.
 — A tej gazety w nim nie było?
 — Nie.
 — Złodziej więc wyjął pieniądze, a zamiast nich włożył gazetę, ażeby jak najdłużej utrzymać was w mniemaniu, że są tam jeszcze. Portfel był równie gruby, jak przedtem, a wy biorąc go do ręki, sądziliście, że go nie otwierano. Ale kto ukradł?
 — Tak... kto... ukradł? — powtórzył przeciągle Hammerdull.
 — Czy się nie domyślacie?
 — Ja nie! A ty, Picie?
 — Ja także nie, kochany Dicku — odrzekł Holbers.
 — Musimy więc szukać złodzieja — rozstrzygnął Treskow. — Czy wiedział kto o tem, że mieliście w torbie pieniądze, względnie wartościowe papiery.
 — Nie — odrzekł grubas.
 — Rzeczywiście?
 — Nikt!
 — Odkąd nosiliście je w portfelu?
 — Od przedwczoraj.
 — Kiedy otwieraliście go po raz ostatni?
 — Wczoraj przed spaniem.