Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/241

—  477  —

 — I były jeszcze?
 — Tak.
 — Gdzie mieszkaliście?
 — W gospodzie Hilleya przy Waterstreet.
 — Gospodarz uczciwy człowiek, na niego nie można rzucić podejrzenia. Ale tam niema osobnych pokoi, tylko wielka wspólna sypialnia.
 — Tak. Tam stały nasze łóżka.
 — Aha! I w tej izbie otwieraliście torby?
 — Nie, na dole w izbie gościnnej.
 — Patrzył kto na was wtedy?
 — Nie, w owej chwili byliśmy jedynymi gośćmi, nikt więc nie mógł nas podpatrzeć. Potem poszliśmy spać, a torby położyliśmy pod poduszkami.
 — Tak! Hm! To nie daje mi żadnej wskazówki. Musimy zaraz udać się do Hilleya, ja oglądnę miejsce i poszukam innych śladów. Chodźcie, mr. Hammerdull i mr. Holbers! Śpieszmy się!
 Na to ja się odezwałem, siedząc wciąż jeszcze na swojem miejscu, gdy tymczasem wszyscy inni, powstawszy już przedtem, skupili się byli dokoła stołu.
 — Zostańcie tu, na Boga, mr. Treskow! Tam nie znajdziecie złodzieja.
 Oczy wszystkich zwróciły się na mnie, a Treskow zapytał szybko:
 — Kto to mówi? Ach to wy! Skąd przyszło wam to twierdzenie do głowy?
 — Na podstawie domysłów.
 — Czy jesteście prawnikiem?
 — Nie.
 — Urzędnikiem policyi?
 — Także nie, ale zdaje mi się, że można nie być ani jednym, ani drugim, a mimo to dobrze wziąć się do rzeczy. Pozwólcie, że zadam mr. Hammerdullowi i mr. Holbersowi kilka pytań!
 Powstawszy z krzesła, podszedłem do ich stołu, dzięki czemu zobaczyli mnie obaj, mimo że dokoła cisnęło się wielu ludzi. Teraz nastąpiło to, czego się