Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/243

—  479  —

nie wiedziałam! Co prawda, powinniśmy byli pomyśleć to sobie, gdy wczoraj kazał wynieść się tym sześciu drabom! Teraz chciałabym...
 — O tem potem, pani Thick — przerwałem jej. — Powiem wam na razie, że mi u was jest dobrze, że jestem zadowolony, a później usłyszycie to ode mnie, o co wam chodzi. Ale teraz mamy do czynienia z kradzieżą. Czy pozwoli mi pan, mr. Treskow, dodać kilka pytań do pańskich?
 Urzędnik odstąpił skromnie i odrzekł:
 — Pozwolić, sir? Chciałbym wiedzieć, kogo musiałby Old Shatterhand pytać o pozwolenie!
 — Well! A zatem, mr. Hammerdull, włożyliście papiery wartościowe przedwczoraj do portfelu?
 — Tak.
 — Czemu nie prędzej?
 — Bo nie mieliśmy portfelów. Kupiliśmy je dopiero tutaj przedwczoraj.
 — A kiedy włożyliście papiery?
 — Zaraz w sklepie.
 — Czy nikt tam oprócz was nie kupował?
 — Nie. Był tylko jakiś człowiek, któremu tak podobały się te torebki, że zaraz kupił sobie dwie takie same.
 — Czy widział, że włożyliście papiery?
 — Tak.
 — Czy wiedział, lub domyślał się, jakie to papiery?
 — Wiedzieć nie wiedział, a czy się domyślał, tego znowu ja nie wiem. Prawda, ty stary szopie?
 — Jeśli sądzisz, że tego nie można było wiedzieć, to jesteś w błędzie, kochany Dicku — odrzekł Pitt, nie zgadzając się z nim tym razem.
 — W błędzie? Dlaczego?
 — Bo sam się wygadałeś!
 — Ja?
 — Nie kto inny.
 — To nieprawda! Nie zamieniłem z tym człowiekiem ani słowa.
 — Ale z kupcem. Powiedziałeś do niego, wkła-