Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/244

—  480  —

dając pieniądze, że takie portfele nadają się bardzo dobrze do przechowywania tak wysokich czeków.
 — Była to wielka nierozwaga — zabrałem ja ponownie głos. — Czy ten człowiek kupił portfele, zanim to ułyszał?
 — Nie, dopiero potem — odpowiedział Holbers.
 — Kto pierwej odszedł, wy, czy on?
 — My.
 — Nie zauważyliście, czy szedł za wami?
 — Nie.
 — To nie ulega wątpliwości, że poszedł, oczywiście potajemnie. Chciał zobaczyć, gdzie mieszkacie.
 Na to wtrącił Hammerdull skwapliwie:
 — Czy chciał zobaczyć, czy nie, to wszystko jedno, ale był tam potem.
 — W waszej gospodzie?
 — Tak.
 — I zamieszkał tam?
 — Właśnie.
 — I spał tam?
 — Spał.
 — W tej samej izbie?
 — Oczywiście, bo nie było innego miejsca.
 — W takim razie on ukradł!
 — Do stu piorunów! Jak pewnie wy to twierdzicie, sir! Skoro mówi to Old Shatterhand, to jest to oczywiście prawda. Ale jak mógł on dostać się do naszych portfelów?
 — Wcale się nie dostawał.
 — Jakto? Musiał je przecież otworzyć, skoro, wyjął papiery.
 — Nie.
 — Nie? Nie pojmuję was, sir!
 — Papiery są jeszcze w portfelach z wyjątkiem jednego, który złodziej zmienił na pieniądze.
 — Są jeszcze? Przecież ja ich nie mam!
 — Czy rzeczywiście macie tak krótki wzrok, Dicku? Te portfele, które tu macie, nie są wasze.