Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/248

—  484  —

niczem, ażeby pochwycić „generała“. A zatem dokąd on się uda?
 — W Rocky Mauntains.
 — Rzeczywiście? Z takimi pieniądzmi w kieszeni?
 — To za mądry człowiek na to, żeby miał siedzieć na Wschodzie, trwonić pieniądze i dać się przytem pochwycić.
 — Ależ Góry Skaliste ciągną się przez całe Stany Zjednoczone! Czy znacie dokładnie miejsce, do którego on zmierza?
 — Tak.
 — Które to?
 — Ja mam to powiedzieć? Wy wiecie to także.
 — Ja? — zapytał zdziwiony.
 — Tak.
 — Od kogóż mogłem się dowiedzieć?
 — Od tego samego człowieka, od którego ja to słyszałem: od Spencera.
 — Spencer... Spencer... któż nazywa się... Aha! Myślicie o tym grubijaninie, którego wczoraj wyprosiliście tak doskonale?
 — Właśnie. Wszak przypominacie sobie, co do mnie mówił?
 — Tak.
 — Zrobił mi pewną propozycyę.
 — Ażebyście poszli z nim do parku San Louis.
 — Tak. Tam udaje się także „generał“.
 — Czy Spencer o tem mówił?
 — Nie zauważyliście tego?
 — Nie wiem, czy wymienił „generała“. W owej chwili zapewne coś odwróciło moją uwagę od waszej rozmowy. „Generał“ więc dąży tam razem z nimi?
 — Oczywiście! Przecież to dowódca tych drabów, którzy zamierzają utworzyć bandę zbójecką. Czy pójdziecie za takimi ludźmi, mr. Treskow i zbliżycie się do nich?
 — Nie cofnę się przed niczem, żeby go schwytać.