Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/250

—  486  —

 — Nad tem trzeba się jeszcze zastanowić. Może mr. Shatterhand da nam dobrą radę — rzekł Treskow, patrząc na mnie.
 — Z chęcią — odpowiedziałem — i przypuszczam, że mnie usłuchacie.
 — Z pewnością! Cóż nam radzicie?
 — Nie jedźcie we trzech, lecz weźcie jeszcze kogoś z sobą.
 — A kogo?
 — Mnie.
 — Was? — zapytał pospiesznie.
 — Tak.
 — Rzeczywiście gotowi jesteście pojechać z nami?
 — Napewno!
 — Hallo! Tego tylko mogliśmy sobie życzyć! Jeśli wy będziecie z nami, to tyle znaczy, jakbyśmy już mieli „generała“ w rękach.
 — Tylko nie tak gorączkowo, sir! Uważacie mnie za znacznie doskonalszego, niż w rzeczywistości jestem. Gdybyście wiedzieli, ile mi się już rzeczy nie udało, nie robilibyście sobie tak wielkiej nadziei. Możecie wprawdzie liczyć i na mnie i być pewnym, że uczynię, co zdołam, ale będzie z nami jeszcze ktoś lepszy ode mnie.
 — Lepszy od was? Któżby to mógł być?
 — Zgadnijcie!
 — Nic mi nie przychodzi na myśl.
 — Winnetou.
 — Ach, Winnetou! Czy on także jest w Jefferson-City?
 — Nie, jest w pobliżu.
 — Sądzicie, że przyłączy się do nas?
 — Z pewnością. Gdzie ja się udam, tam on także podąży.
 — Czy zamierzaliście wybrać się do parku San Louis?
 — Nie. Mieliśmy zamiar dowiedzieć się tutaj o kimś i poszukać go, gdyby znajdował się niedaleko. Powie-