Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/27

—  273  —

 — Ale w tym krótkim czasie stało się wiele smutnych rzeczy. Hrabia przyrzekł ci wziąć cię za żonę?
 — Tak.
 — A ty mu uwierzyłaś?
 — Tak. Dał mi pismo, w którem mi to obiecał.
 — Uff! Masz jeszcze to pismo?
 — Leży w moim pokoju.
 — Dasz je bratu swojemu?
 — Weź je! Czy mi przebaczysz? — zapytała z wahaniem.
 — Przebaczę tylko wtedy, jeśli mi będziesz posłuszna!
 — Będę. Co rozkażesz mi uczynić?
 — O tem dowiesz sto później. Teraz wsiądziesz na konia i pojedziesz z powrotem do hacyendy po wszystkich synów Misteków. Powiesz im, że ich potrzebuje książę Tekalto. Zostawią wszystko i przybędą.
 — Już idę.
 Z temi słowy dosiadła konia i odjechała.
 Wódz zauważył, że hrabiemu wracają zmysły. Spojrzał nań wzrokiem pogardliwym i rzekł:
 — Blada twarz nie znajdzie łaski, bo kłamała!
 — O jakiem kłamstwie myślisz? — zapytał hrabia.
 — Twierdziłeś, że Meksykanie są za wzgórkiem.
 — Powiedziałem prawdę, lecz oni sami poszli za mną, bez mojej wiedzy.
 — Wołałeś także o pomoc! Byłbyś może łaski dostąpił, lecz to teraz przepadło!
 Odwrócił się dumnie i nie popatrzył już na jeńca. Niebawem przyszedł Serce Niedźwiedzie, przyłożył znalezione zioła do głowy Helmersa i obwiązał ją.
 Pasterze także skończyli byli swą pracę. Zrobili z gałęzi i koców zabitych Meksykanów bardzo miękkie i wygodne nosze i przymocowali do dwu koni, które miały powoli iść obok siebie. Na tem umieszczono Helmersa.
 — Co będzie z hrabią? — zapytał jeden z wakerów.