Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/29

—  275  —

 — Niechaj jej ulegnie!
 Minęła chwila posępnego milczenia, poczem znów zaczął Czoło Bawole:
 — Czy mój brat zna naród Mizteków?
 — Zna — potwierdził Serce Niedźwiedzie.
 — Był to najbogatszy naród w Meksyku.
 — Tak. Miał skarby, których nikt nie mógł zmierzyć — dodał Apacz.
 — Czy mój brat wie, gdzie te skarby się podziały?
 — Nie.
 — Czy wódz Apaczów umie milczeć?
 — Usta jego jako ściana skalna.
 — Niech zatem usłyszy, że Czoło Bawole jest strażnikiem tych skarbów.
 — Niech mój brat, Czoło Bawole, spali te skarby! W złocie mieszka zły duch. Gdyby ziemia była ze złota, wolałby Serce Niedźwiedzie umrzeć, aniżeli żyć!
 — Mój brat posiada mądrość dawnych wodzów, ale inni ludzie miłują złoto. Ten hrabia chciał posiąść skarb Mizteków.
 — Ugh!
 — Przybył z ośmnastu złodziejami, by go zrabować.
 — Kto mu pokazał drogę?
 — Karja, córka Mizteków.
 — Karja, siostra Czoła Bawolego? Ugh!
 — Tak. Dusza jej była ciemna, bo uwierzyła temu białemu kłamcy. On przyrzekł jej, że ją żoną swoją uczyni, lecz postanowił ją opuścić po zdobyciu skarbu.
 — To zdrajca!
 — Na co zasłużył zdrajca?
 — Na śmierć.
 — A na co zasługuje zdrajca i morderca zarazem?
 — Na śmierć podwójną.
 — Mój brat słusznie powiedział. Nastąpiła znów chwila milczenia. Obaj wodzowie tworzyli straszny, nieubłagny trybunał, przeciw którego