Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/40

—  286  —

 — Mój brat powróci zaraz do hacyendera z wiadomością, że nieprzyjaciel nadciąga.
 — A ty?
 — Serce Niedźwiedzie zostanie na tropie nieprzyjaciół, bo musi wiedzieć, co oni zrobią.
 Odwrócił się i pojechał dalej, nie troszcząc się o to, czy wakero posłuchał jego rozkazu.
 — Per dios! — mruknął Francesko. — Dziwny człowiek taki Indyanin! Puszcza się ku dwustu Komanczom! Dumny jak król. Powiada mi, co mam czynić i odjeżdża, nie pożegnawszy się, ani nie popatrzywszy, czy go posłucham.
 Zwrócił konia znów na południe i puścił się tą samą drogą, którą przyjechał.
 Szło o to, żeby przykrą tę wiadomość zanieść jak najrychlej do hacyendy. Podpędzał więc konia i o północy był już w hacyendzie.
 Tu wszystko było już pogrążone w głębokim śnie, tylko Ema czuwała przy łożu chorego. To też wakero zwrócił się najpierw do niej. Ona zbudziła oczywiście natychmiast ojca, który kazał Franciszkowi przyjść zaraz do siebie.
 — Czy to prawda, co Ema mówiła? — spytał Arbellez.
 — Co powiedziała?
 — Że Komancze nadchodzą.
 — To prawda, sennorze.
 — Kiedy? Chyba nie dzisiaj jeszcze!
 — Dziś jesteśmy jeszcze bezpieczni.
 — Czy dużo ich?
 — Z dwustu.
 — Święta Madonno, co za nieszczęście! Oni zburzą hacyendę!
 — Tego ja się nie obawiam, sennorze — rzekł odważny starzec. — Wszak mamy także dość rąk i broni.
 — A widzieliście dobrze?
 — To się rozumie.