Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/42

—  288  —

 Stary Francesko zaalarmował hacyendę, potem wsiadł na konia, by udać się pod El Reparo, a w kwadrans po jego odjeździe płonęło dokoła hacyendy kilkanaście ognisk, które tak oświetlały okolicę, że żaden z Indyan nie ośmieliłby się zbliżyć do osady.
 Czoło Bawole wyruszył był właśnie z Miztekami z pod El Reparo, kiedy go spotkał stary wakero. Pomyślał oczywiście zaraz, że coś nadzwyczajnego się stało i zapytał pośpiesznie:
 — Czemu przybywasz? Co jest?
 — Wracaj prędzej do hacyendy! Komancze nadchodzą! — zawołał Francesko.
 Oczy Indyanina rozgorzały z zadowolenia.
 — Tak prędko! Kto to powiedział? — spytał.
 — Sam ich widziałem.
 — Ach! Gdzie?
 Francesko opowiedział o wczorajszej wycieczce.
 — Skoro tak jest, to mamy jeszcze czas — rzekł Czoło Bawole. — Komancze utracą kilka skalpów pod Hacyenda del Erina. — Czy Serce Niedźwiedzie ruszył za nimi?
 — Tak.
 — To możemy być spokojni. Już nam nie ujdą.
 Pojechali cwałem do hacyendy, gdzie zastali wszystko w ruchu i podnieceniu. Hacyendero przyjął sławnego cibolera sam i zapytał o jego zdanie. Mizteka rozglądnął się dokoła i potrząsnął głową, widząc przygotowania wojenne.
 — Czy uważacie Komanczów za niedoświadczonych wojowników? — zapytał.
 — Nie.
 — Nacóż więc te zarządzenia?
 — Święta Madonno! Czyż mamy poddać się bez obrony?
 — Będziemy się bronili, lecz inaczej, sennorze!
 — Jak?
 — Komancze wyślą do nas ludzi na zwiady, ażeby nas obserwować.