Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/43

—  289  —

 — Oczywiście.
 — Za dnia nie napadną na nas.
 — Ja też tak sądzę.
 — Jeżeli chcemy ich odeprzeć, to musimy udać, że nie wiemy o ich przybyciu.
 — Ach, masz słuszność!
 — Trzeba więc przygotować się pocichu. Ilu ludzi jest tu wogóle?
 — Czterdziestu.
 — To wystarczy. Czy każdy ma strzelbę?
 — Wszyscy mają dobre strzelby.
 — A amunicya jest?
 — Jest podostatkiem. Mam nawet armaty.
 — Armaty? — spytał Indyanin zdumiony.
 — Tak, cztery.
 — Nic o tem nie wiem. Skąd je dostałeś?
 — Zrobił je kowal, gdy ciebie nie było.
 Wódz potrząsnął głową z niedowierzaniem i rzekł:
 — Kowal je zrobił! Czy przydadzą się na co?
 — Tak; próbowaliśmy już. Lufa jest z bardzo mocnego drzewa, a okuta pięcioma grubemi obręczami żelaznemi. Pęknąć nie może.
 — To dobrze! Będziemy strzelali szkłem, gwoździami i starem żelaziwem. To działa strasznie. Prócz tego potrzeba kilku ognisk.
 — No co?
 — Atak nastąpi prawdopodobnie już jutro w nocy. Dokoła musi być ciemno, ażeby Komancze sądziii że śpimy. Gdy przyjdą blizko, zapalimy stosy i oświecimy całe otoczenie hacyendy, żeby mieć pewny cel.
 — Ułożymy te stosy na płaskim dachu budynku.
 — Doskonale. Na każdym rogu umieści się wielką kupę chróstu i poleje się naftą. To wysarczy na cały plac.
 — A gdzie ustawimy armaty?
 — Gdy się zmierzchnie, urządzimy na wszystkich rogach domu szańce i umieścimy za nimi armaty. Muszą stać tak, żeby mogły zasypywać pociskami dwa