Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/45

—  291  —

 — Znam.
 — Gdzie?
 — Na szczycie góry.
 — Co to za miejsce?
 — To ruina świątyni, na której dziedzińcach zmieściłoby się tysiąc wojowników.
 — Czy można się tam ukryć?
 — Można, jeśli nas nikt nie zobaczy, gdy będziemy nadchodzili.
 — Czy mój syn zna dokładnie to miejsce?
 — Nie zabłądzę.
 — Czy mój syn sądzi, że należy je wpierw zbadać?
 — Będzie lepiej i pewniej.
 — To my dwaj najpierw pójdziemy, a wszyscy tu zaczekają.
 — Zsiedli z koni, wzięli broń do rąk i weszli zaraz do lasu.
 — Indyanin posiada wrodzony instynkt do rozpoznawania stosunków lokalnych i taką wprawę i bystrość, że prawie nigdy nie zbłądzi. Przewodnik szedł z podziwu godną pewnością wprost do ruiny przez ciemny zupełnie las. Wódz dążył za nim. Mimo ciemności dostali się do zawalonych murów świątyni i zaczęli je przeszukiwać.
 Nie znalazłszy ani śladu obecności człowieka, pomyśleli już, że będzie im tam bezpiecznie, kiedy nagle stanęli jak wryci. Zabrzmiał krzyk, który, jak się zdawało, nie pochodził z ludzkiej krtani.
 — Co to? — zapytał Czarny Jeleń.
 — Krzyk. Ale czyj?
 — Podobny był do śmiertelnego stękania konia.
 — Nie słyszałem jeszcze nigdy takiego głosu — zauważył przewodnik.
 Wtem krzyk powtórzył się przeciągle i okropnie.
 — To człowiek! — rzekł wódz.
 — Rzeczywiście — potwierdził przewodnik.
 — W śmiertelnym strachu!
 — W najgłębszej rozpaczy!