Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/46

—  292  —

 — Gdzie?
 — Nie wiem. Echo łudzi.
 — Trzeba opuścić te mury.
 Przeleźli przez zwaliska na wolne powietrze, a gdy okrzyk odezwał się znowu, rozpoznali, z której strony pochodził.
 — Prosto przed nami — rzekł przewodnik.
 — Tak, prosto przed nami. Zobaczmy, co to!
 Posunęli się ostrożnie dalej, dostali się na brzeg stawu i szli wzdłuż niego, dopóki okrzyk nie zabrzmiał tuż przed nimi. Dzicy mogli się pochlubić żelaznymi nerwami, a przecież przerazili się, gdy usłyszeli ten głos w bezpośredniem pobliżu.
 — To jest tutaj — rzekł przewodnik — w wodzie.
 — Nie, to nad wodą — poprawił go wódz. — Posłuchaj!
 — Tam coś pluszcze i kłapie, jak krokodyle.
 Fosforyczne światło wyszło z poruszonej przez te zwierzęta wody.
 — Czy mój syn widzi światło? — zapytał wódz.
 — Tak.
 — To krokodyle.
 — A człowiek pod nimi? To niemożebne!
 — Nie, człowiek jest nad nimi, na tem drzewie.
 Wskazał przy tem na cedr, pod którym stali w tej chwili.
 — To chyba jest przywiązany!
 — Pewnie!
 Krzyk zabrzmiał znowu i teraz poznali już wyraźnie, że pochodził z powietrza między wodą a koroną drzewa.
 — Kto woła? — spytał wódz głośno.
 — Oh! — dał się słyszeć jakby głos zachwytu.
 — Kto tam?
 — Pomocy!
 — Gdzie jesteś?
 — Wiszę na drzewie.