Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/48

—  294  —

 — Bo walczyłem z nimi, ażeby ich zabić. Byliśmy nieprzyjaciółmi.
 — Dlaczego nie zabiłeś tych psów? Apacze i Miztekowie to tchórze.
 — To był Serce Niedźwiedzie, wódz Apaczów.
 — Serce Niedźwiedzie? — zawołał wódz. — Był tutaj?
 — Tak i Czoło Bawole, wódz Mizteków.
 — I Czoło Bawole! — krzyknął znów Komancz. — Gdzie są teraz?
 — Uwolnij mnie, to ich dostaniesz!
 — Przysięgnij!
 — Przysięgam!
 — Będziesz więc wolny!
 Pociągnął znowu z całym wysiłkiem lasso w górę i podniósłł hrabiego tak wysoko, że ten mógł górną połową ciała położyć się na konarze. W ten sposób uwolnił sobie Komancz rękę, dobył noża, przeciął lasso i więzy Hiszpana, przez co ten mógł się już sam utrzymać.
 — Ach! — zawołał. — Wolny, wolny, wolny! A teraz zemsta, zemsta, zemsta!
 W niezmiernym zachwycie ryknął te słowa w ciemności nocne.
 — Zemścisz się! — rzekł Komancz, domyślając się w nim przydatnego sprzymierzeńca. — Ale czemu tak krzyczysz? I las ma uszy. Czy nikogo niema w pobliżu?
 — Nikogo! Na całej górze nie było nikogo, oprócz mnie i tych przeklętych krokodyli. Nie zapomnę tej nocy przez całe życie!
 — Nie zapomnij i zemścij się! Ale teraz zejdź razem ze mną!
 Zleźli z drzewa. Gdy Alfonzo uczuł stały grunt pod nogami, wtedy dopiero pewny był, że jest ocalony.
 — Dziękuję wam! — rzekł. — Zażądajcie, czego chcecie, a uczynię to dla was!
 Zachwyt z powodu odzyskanej wolności skłonił