Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/54

—  300  —

 Hacyendero zeszedł na dół, kiedy Indyanin zamierzał właśnie wstąpić do izby czeladnej. Przybysz ukłonił się uprzejmie gospodarzowi, którego nie znał, i zapytał:
 — Czy to jest hacyenda del Erina?
 — Tak.
 — W której rządzi sennor Arbellez?
 — Tak.
 — Gdzie sennor?
 — Ja nim jestem.
 — O, przebaczenia, don Arbellez, że o tem nie wiedziałem! Czy mogę tu zajechać?
 — W imię Boże! Chętnie przyjmuję każdego gościa. Skąd przybywacie?
 — Z Durango.
 — Czy to daleko?
 — Tak. Byłem tam przez kilka lat, lecz febra wypędziła mnie stamtąd. Spodziewam się, że tu będzie mi lepiej. Może potrzebujecie wakera do służby?
 — Nie.
 — Ani cibolera?
 — Także nie.
 — Wogóle nie potrzebujecie człowieka?
 — Mam dość ludzi, ale mimoto zostańcie tutaj i spocznijcie, dopóki wam się spodoba.
 — Dziękuję. Ponieważ nie potrzeba wam nikogo, a ta hacyenda jest ostatnia przed granicą, to zobaczę, czybym nie mógł tu żyć jako gambusino. Żeby tylko dzikich nie było!
 — Czy boicie się Indyan?
 — Jednego nie, ale pięciu lub dziesięciu nie poradzę. Słychać, że Komancze mają ochotę przekroczyć granicę.
 — To was mylnie powiadomiono. Zaniechają tego z pewnością, bo wiedzą, że dostaliby tęgą nauczkę. Zostańcie więc, wypocznijcie, jedzcie i pijcie tu z ludźmi, Ile chcecie.
 Poszedł dalej i zostawił Indyanina w tem prze-