Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/56

—  302  —

 — Mam takich. Kiedy zaczniemy budować szańce?
 — Należałoby poczekać, aż się ściemni, ale ponieważ szpieg odjechał tak zadowolony, przeto nie sądzę, żeby nas dalej śledzono. Możemy więc zacząć.
 W hacyendzie zapanował gorączkowy ruch. Ani jeden z wakerów nie był, jak zwykle, na łące, lecz wszyscy znajdowali się wewnątrz palisady i przygotowywali obronę domu.
 Wieczór upłynął w żywem oczekiwaniu wypadków, a na godzinę przed północą wyruszył Apacz na zwiady. Wziął z sobą dwu dobrze uzbrojonych parobków, którzy nieśli ognie sztuczne w ilości, dostatecznej do rozpędzenia na cztery wiatry tabunu, liczącego nawet tysiąc koni.
 Wódz wrócił wkrótce, ale sam.
 — Nadchodzą? — zapytał hacyendero.
 — Tak.
 — Gdzie są?
 — Zsiedli z koni i otaczają palisady. Konie stoją dalej nad potokiem.
 — Czy przy nich dużo dozorców? — zapytał Czoło Bawole.
 — Tylko trzech.
 — Uff! Nasi dwaj ludzie spełnią swoją powinność.
 Teraz udał się hacyendero do izby chorego, gdzie siedziały dziewczęta. Były blade, ale panowały nad sobą.
 — Czy zbliżają się? — spytała Ema.
 — Tak. Czy pacyent śpi?
 — Mocno.
 — To możecie pójść na swoje stanowiska. Weźcie lonty z sobą!
 Zapaliły lonty i udały się na płaski dach domu, gdzie na każdym rogu leżał stos drzewa, nasycony naftą. Były tam także potężne kamienie i nabite strzelby, ażeby i niewiasty mogły wziąć udział w obronie.
 Noc była cicha. Słychać było tylko szmer wody w potoku, a od czasu do czasu zaparskał na łące koń.