Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/66

—  312  —

 — Czy nie widzicie, że po tamtej stronie potoku niema trupów?
 — Istotnie, wszystkie widać po tej stronie.
 — Z tego można wnosić, że uciekali w pewnym oznaczonym kierunku. Wiemy, gdzie znajdowali się przed napadem.
 — Na El Reparo.
 — Tak. Trupy leżą tylko w tym kierunku, Komancze więc widocznie dostali rozkaz zgromadzenia się tam napowrót. Musimy pójść do nich tam. Czy powierzycie mi dwudziestu ze swoich wakerów?
 — Chętnie.
 — Gdzie też może być Apacz? — spytał Francesko.
 — Pojmany — odpowiedział wódz Mizteków.
 — Ależ nie! — zawołał ze strachem hacyendero.
 — Z pewnością!
 — Czemu tak sądzisz?
 — Bo go tu niema.
 — Będzie jeszcze na pościgu!
 — Nie. On wie, że w dzień pewniej dostałby Komanczów w swe ręce, niż teraz.
 — A więc nie żyje, albo jest ranny!
 — Nie. W tym wypadku bylibyśmy go niewątpliwie znaleźli. Popędził za Czarnym Jeleniem. Komancze, widząc wodza swego w niebezpieczeństwie, rzucili się pewnie na Apacza. Było ich pewnie za wielu i pokonali go.
 — Musimy go więc wyswobodzić! — rzekł Francesko.
 — Uwolnimy go — powiedział Czoło Bawole pewnym głosem. — Wezmę dla niego strzelbę jego, ażeby zaraz miał broń. Na koń!
 Dwudziestu ludzi wsiadło na konie i odjechało cwałem. Ażeby się nie pokazać żadnemu z umykających Komanczów, zatoczyli łuk i starali się dostać do góry od stoku południowego. Przybyli tam o świcie.
 — Zsiadać! — rozkazał Czoło Bawole.