Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/67

—  313  —

 — Na co? — spytał Francesko, który także z nim wyruszył.
 — Bo z końmi nie możemy niepostrzeżenie zbliżyć się do nieprzyjaciela. Niech Sanchez zostanie przy nich.
 Tak zrobiono. Wymieniony wakero został przy koniach, a reszta weszła na górę pod osłoną drzew. Gdy stanęli na płaskowzgórzu, było już całkiem jasno. Posuwali się z największą ostrożnością ku ruinom. Pomykali właśnie przez małą polankę, kiedy z boku zabrzmiał okrzyk:
 — Ugh!
 Spojrzeli w tym kierunku i zobaczyli nieuzbrojonego Indyanina, śpieszącego do nich.
 — Serce Niedźwiedzie! — zawołał jeden z wakerów.
 — Tak, to on! To jest Apacz! — rzekł Czoło Bawole głosem radosnym.
 — A więc nie był w niewoli?
 — Był w niewoli — odparł Czoło Bawole. — Czyż nie widzicie, że nie ma broni? Był pojmany, lecz uciekł.
 Apacz przemknął przez polanę jak strzała i zatrzymał się przed nimi.
 — Uff! — powitał go Mizteka. — Mój brat, Serce Niedźwiedzie, był schwytany?
 — Tak — potwierdził Apacz.
 — Nieprzyjaciół było zbyt wielu i zwyciężyli go?
 — Nie. Walczyłem z Czarnym Jeleniem, wtem podeszła z tyłu zdradziecka blada twarz, czego ja nie mogłem widzieć, i uderzyła mię kolbą w głowę, że padłem ogłuszony.
 — Która blada twarz?
 — Hrabia.
 — Ach! To on żyje? Krokodyle nie pożarły go? — pytał zdumiony Mizteka.
 — Żyje. Psy Komancze znalazły go i ocaliły.
 — A on poprowadził ich na hacyendę?