Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/75

—  321  —

 — Czemu? Przecież wasi na górze!
 — Nie żyją! — zgrzytnął Indyanin.
 — Nie żyją? — spytał Alfonzo zdumiony. — Jak się to stało?
 — Blade twarze napadły na nas.
 — Ach!
 — Zginęło cztery razy dziesięciu naszych!
 — Do kroćset dyabłów!
 — A wodza, po zabraniu mu skalpu przez Apacza, pożarły krokodyle.
 — Apacza? Którego?
 — Serce Niedźwiedzie.
 — Do stu piorunów! Przecież wisiał na drzewie!
 — Uwolnił się.
 — Niech go dyabeł porwie! Jak się wydostał?
 — Pewnie go uwolniły blade twarze, zwane wakerami. Gdybyś był przy nim pozostał, byłoby do tego nie doszło.
 — Czy widzieliście rzeczywiście to wszystko?
 — Rzeczywiście! Musieliśmy uciekać, ale ponieważ nas nie ścigali, przeto wrócili dwaj z nas, żeby im się przypatrzyć.
 — Do kroćset dyabłów! Teraz wszystko się skończyło.
 — Wszystko, tylko nie zemsta.
 — Tak, tylko nie zemsta — rzekł hrabia w zamyśleniu. — Cóż teraz zrobicie?
 — Wrócimy do naszych myśliwskich ostępów.
 — Po nowych wojowników?
 — Tak.
 — Nie przyniósłszy ani jednego nieprzyjacielskiego skalpu?
 — Wielki Duch gniewał się na nas!
 — I bez odrobiny zdobyczy?
 — Później zbierzemy dość skalpów i łupów.
 — A teraz nie wzięlibyście wielu pożytecznych i pięknych rzeczy?
 — Od kogo?