Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/76

—  322  —

 — Ode mnie.
 — Od ciebie? Ty sam nawet konia nie masz! Cóż możesz nam dać?
 — Konia schwytam sobie na pastwiskach hacyendy, potem zaś wrócę do Meksyku, a wy będziecie mi towarzyszyli.
 — Do Meksyku? Dlaczego?
 — Będziecie mnie bronili. Jednemu trudno odbyć taką drogę. Jeśli mnie odprowadzicie szczęśliwie, otrzymacie wielkie podarunki.
 — Jakie?
 — Wybierzcie je sobie sami!
 — Cóż ty posiadasz?
 — Jestem hrabią i wielkim wodzem, a u ojca mego jest wszystko, czego wam trzeba.
 — Czy ma broń, proch i ołów?
 — Ile zażądacie.
 — A perły i ozdoby dla naszych skwaw?
 — Także.
 To nęciło ich widocznie.
 — To odprowadzimy cię i ochronimy po drodze. Czy dasz każdemu z nas strzelbę?
 — Tak.
 — Po dwa noże i dwa tomahawki, oraz tyle prochu i ołowiu, ile nam się zmieści w woreczku?
 — Dostaniecie to wszystko.
 — I dużo ozdób?
 — Dam wam tyle łańcuchów, pierścieni, szpilek i pereł, że będziecie zadowoleni.
 — Howgh! Jedziemy z tobą, ale dwaj muszą się od nas odłączyć.
 — Czemu?
 — Żeby udać się do naszych pastwisk po mścicieli Komanczów.
 — Na to będzie czas później!
 — Nie. Zemsta nie powinna zasnąć.
 — To wybierzcie sobie tych dwu. Mnie i sześciu wystarczy.